تو به من خندیدی
  و نمی دانستی
  من به چه دلهره از باغچه همسایه
  سیب را دزدیدم
  باغبان از پی من تند دوید
  سیب را دست تو دید
  غضب آلوده به من کرد نگاه
  سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
  و تو رفتی و هنوز ،
  سال ها هست که در گوش من آرام،
                                          آرام
  خش خش ِ گام ِ تو تکرارکنان ،
  می دهد آزارم
  و من اندیشه کنان
  غرق این پندارم
  که چرا ،
       خانه کوچک ما
                      سیب نداشت...
       پاسخ فروغ به این شعر حمید مصدق :

  من به تو خندیدم
  چون که می دانستم
  تو به چه دلهره از باغچه همسایه
  سیب را دزدیدی
  پدرم از پی تو تند دوید
  و نمی دانستی باغبان ِ باغچه همسایه
  پدر پیر من است.
  من به تو خندیدم ،
  تا که با خنده خود پاسخ عشق تو را
  خالصانه بدهم.
  بغض چشمان تو لیک
  لرزه انداخت به دستان من و
  سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
  دل ِ من گفت برو
  چون نمی خواست به خاطر بسپارد
  گریه تلخ تو را...
  و من رفتم و هنوز
  سالهاست که در ذهن من آرام آرام
  حیرت و بغض تو ، تکرارکنان
  می دهد آزارم
  و من اندیشه کنان
  غرق این پندارم
  که چه می شد اگر باغچه خانه ی ما سیب نداشت...

  واقعا محشر بود!!!
  من که لذت بردم از تک تک کلماتش...
  وقتی این شعر رو خوندم این رو نوشتم:
  اشک من ریخت
  وتو می دانستی
  ما به چه دلهره در گوشه ی این شهر غریب
  ساعتی را
  صرف باهم بودن می کردیم
  دل من گوشه ی این همه نامردی ها
  یک خلوت می خواست
  تا بگوید با تو از
  دلهره ، دلتنگی و دل نازکی اش
  تا بگوید
     این اشک
           کز برای تو
                   به روی گونه ام جاری گشت
                                                 همه اش
                                                     از سر دلتنگی بود...
  روزای پاییزیتون سرشار از حس خوب آشنایی...!!!