زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در غمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد
خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقی است
آتش سرکش و سوزنده هنوز

  این روزها که میگذرد
                          شادم
  این روزها که میگذرد
                          شادم
                               که میگذرد این روزها...

  کاش اونی که می تونه من رو آروم کنه پیشم بود...
  کاش پیشم بود تا با خیال راحت جلوش گریه می کردم ، فقط اونه که می فهمه بغضم رو ، می فهمه دلیل گریه هامو
  فقط اونه که اون لحظه می تونه آرومم کنه!
  ولی نیست...
  نیست و دلگیرم از روزگار
  دلگیر از آدمایی که اطراف منن
  دلگیرم از کارایی که اسمشو میذارن محبت
  دلگیرم از اینکه همه چی عذابم میده
  دلگیرم از دل گرفته خودم
  دلگیرم از این همه دلگیری
  دلم می خواد گریه کنم تا آروم شم ولی نمی شه ، بغضم نمی شکنه...
  نه چرا گریه کنم
  دلم می خواد هیچ دلیلی واسه گریه کردن نداشته باشم
  ولی ...
  غم و غصه تو وجودم موج می زنه...
  ولی نمی شه همه غصه های دلت رو بیرون بریزی
  بعضی وقت ها حتی نمی شه به تنها کس ات بگی
  بعضی وقت ها دلت می خواد پای تلفن گریه کنی ولی می خندی ، چون فکر می کنی مگه من چقدر مهلت
  حرف زدن دارم
  نذارم با ریختن اشک هام سپری شه ، اونقدر تنهایی دارم که بشه توش اشک ریخت!
  کاش تنهایی هامو یکی می فهمید...

زان لحظه که دیده بر رخت وا کردم
دل دادم و شعر عشق انشا کردم
         نی نی غلطم کجا سرودم شعری
         تو شعر سرودی و من امضا کردم
خوب یا بد تو مرا ساخته ای
تو مرا صیقلی کرده و پرداخته ای

  خدا گفت : زمین سردش است ، چه کسی می تواند زمین را گرم کند؟
  لیلی گفت : من !
  خدا شعله ای به او داد . لیلی شعله را توی سینه اش گذاشت!
  سینه اش آتش گرفت . خدا لبخند زد . لیلی هم !
  خدا گفت: شعله را خرج کن . زمینم را به آتش بکش !
  لیلی خودش را به آتش کشید . خدا سوختنش را تماشا می کرد .
  لیلی گُر می گرفت. خدا حظ می کرد .
  لیلی می ترسید . می ترسید آتش اش تمام شود .
  لیلی چیزی از خدا خواست . خدا اجابت کرد .
  مجنون سر رسید . مجنون هیزم آتش لیلی شد .
  آتش زبانه کشید . آتش ماند . زمین خدا گرم شد ...
  خدا گفت : اگر لیلی نبود ، زمین من همیشه سردش بود !!!
  لیلی گفت : امانتی ات زیادی داغ است ، زیادی تند است.
  خاکستر لیلی هم دارد می سوزد . امانتی ات را پس می گیری ؟
  خدا گفت : خاکسترت را دوست دارم . خاکسترت را پس می گیرم ...
  لیلی گفت : کاش مادر می شدم .
  خدا گفت : مادری بهانه عشق است . بهانه سوختن . تو بی بهانه عاشقی .
  تو بی بهانه می سوزی... !!!
                                                                          "عرفان نظر آهاری "


  خدا گفت : تو بی بهانه عاشقی ...
  قشنگه ... شاید تنها جمله ای بود که یک روزی آرومم کرد ...
  لیلی باید باشه تا زمین خدا گرم بمونه...
  لیلی باید باشه که بشه مادر ، که بشه همسر ، که بشه خواهر

  که بشه سنگ صبور خیلی از آدما..

  که بشه تکیه گاه خیلی ها..

  که بشه تنها امید شون..

  که بسوزه و با سوختن اش زمین خدا رو گرم کنه!!!

  نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
  نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
  ولی بسیار مشتاقم
  که از خاک گلویم ، سوتکی سازد
  گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
  و او یکریز و پی در پی
  دم خویش بر گلویم سخت بفشارد
  و خواب خفتگان خفته را آشفته سازد
  بدین سان بشکند در من
  سکوت مرگ بارم را ...!!!

  بعضی وقت ها از سکوت ام خسته می شم
  از اینکه باید فقط بشنوم و حتی نتونم از خودم ، از عقیده ام ، از درونم دفاع کنم...
  از اینکه به راحتی از فراموشی دم می زنن و نمی دونن روح و قلب من چنان آمیخته شده که نمی شه فراموش کرد
  اصلا برای چی باید فراموش کرد؟!!!
  وقتی قلب ات ، روحت ، منطق ات یک چیزی رو تأیید می کنه ، چه جوری میشه ازش گذشت!!!
  دیشب سکوت ام داشت خفه ام می کرد
  انقدر نشستم سر سجاده ام و قرآن خوندم تا همون جا خوابم برد...
     "  إن َ مَعَ العُسر ِ یُسراً "
  خودش گفته بعد هر سختی آسایش ِ
  فقط به امید همین آیه دارم صبر می کنم
  تا بلاخره سر بالایی زندگی تموم شه
  برسه به جایی که بتونیم از حقمون دفاع کنیم...
                                                                                                                       یکشنبه / 5 دی

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

  نمی دونم چم شده!!!!

  دلم می خواد گریه کنم...

  فقط انقدر می دونم که دلم از خیلی چیزا گرفته..

  دوستان دعام کنید

  چو آفتاب ِ می، ازمشرق ِ پیاله برآید   
                                          ز باغ ِ عارض ِ ساقی، هزار لاله برآید
  نسیم بر سر گل بشکند کُلاله سنبل    
                                          چو در میان ِ چَمَن بوی ِ آن کُلاله برآید
  حکایت ِ شب ِ هجران،نه آن حکایت ِ حال است
                                           که شمّه ای ز بیانش به صد رساله برآید
  ز ِ گِردِ خوان ِ نگون ِ فلک،مدار توقُع
                                           که بی ملالت ِ صد غصّه یک نواله برآید
  گرت چو نوح ِ نَبی صبر هست بر غم ِ طوفان
                                            بلا بگردد و کام ِ هزار ساله برآید
  به سعی ِ خود نتوان برد رِّه به گوهر ِ مقصود
                                            خیال بود که این کار بی حواله برآید
                    نسیم ِ وصل ِ تو گر بگذرد به تربت ِ حافظ
                       ز ِ خاک ِ کالبدش صد هزار ناله برآید

  چشم هامو بستم یک فاتحه واسه حافظ خوندم ، نیت کردم ، موقع نیت کردن بغض گلومو گرفت ، خیلی خودمو
  کنترل کردم که نزنم زیر گریه ، با ورق های حافظ بازی کردم و بلاخره یکی  از صفحات رو باز کردم
  این شعر اومد...
  این فال رو به نیت کسی گرفتم که دوست داشتم تو بلندترین شب سال کنارم باشه ولی نبود
  شب یلدا رو واسه این جشن میگیرن که طولانی ترین شب سال ِ
  واسه اینکه می تونن یک دقیقه بیشتر کنار ِ عزیزانشون باشن
  همیشه حس می کردم چقدر چیز مسخره ای ، مگه یک دقیقه بیشتر بودن هم مهمه!!!!
  ولی چند وقتی هست که حاضرم حتی برای چند ثانیه بودن پیش یک نفر هر سختی رو به جون بخرم و اون چند ثانیه
   رو جشن بگیرم...
  شب یلدای امسال خیلی دلگیر بود... خیلی...!!!
                                                                             
                                                                                                             چهارشنبه... 1 دی 1389

  حرف را باید زد !
  درد را باید گفت !
  سخن از مهر من و جور تو نیست
  سخن از
  متلاشی شدن دوستی است
  و عبث بودن ِ پندار ِ سرورآور ِ مهر
  آشنایی با شور ؟
  و جدایی با درد ؟
  و نشستن در بهت ِ فراموشی
                                یا غرق غرور ؟!
  سینه ام آینه ای ست،
  با غباری از غم
  تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار
  آشیان ِ تهی ِ دست ِ مرا
  مرغ دستان ِ تو پُر می سازد
  من شکوفایی گل های امیدم را در رویاها می بینم
  و ندایی که به من می گوید :
                   " گرچه شب تاریک است
                                            دل قوی دار
                                                   سحر نزدیک است ... "

  گاهی اوقات یک اتفاق خوب ، یک حس لذت بخش ، داشتن ثانیه های سرشار از آرامش همه وجودت را آروم
  میکنه.
  بهت یک دنیا انرژی می ده
  مستت می کنه
  واسه چند ساعت هم که شده همه غم و غصه هاتو فراموش می کنی...
  اون وقته که زندگی کردن رو با همه شیرینی هاش لمس می کنی!!!
  ولی حیف که تموم می شه ، ثانیه هایی که روحت شاد ، تند تر از بقیه ثانیه ها می گذره
  انگار دنیا چشم دیدن اینکه شادی و آرومی رو نداره...
  تموم می شه...
  باز با یک حرف ، با یک اتفاق همه غصه هات یادت میاد
  دلت می خواد داد بزنی و به دنیا بگی هر وقت که من می خوام متوقف شو و دیگه پیش نرو...
  ولی همیشه یک راه حل خوب هست
  اینکه تو لحظه های سخت ات به قشنگ ترین و لذت بخش ترین لحظه هایی که داشتی فکر کنی و آروم شی که
  اون لحظه ها باز هم تکرار می شه
  هرچند که خیلی زمان بگذره...!!!

  می خواهمت چنانکه شب خسته خواب را
  می جویمت چنانکه لب تشنه آب را

  بی تابم آنچنانکه درختان برای باد
  یا کودکان خفته به گهواره تاب را

  بایسته ای چنانکه تپیدن برای دل
  یا آنچنانکه بال ِ پریدن عقاب را

  حتی اگر نباشی ، می آفرینمت
  چونانکه التهاب بیابان سراب را...

  چند وقته دلم بدجوری گرفته...
  بغض می کنم ، وسط خنده هام به یه جا خیره می شم و اشکم می ریزه ، بعضی وقت ها دلم می خواد هیچ کس نباشه
  تا با صدای بلند گریه کنم...
  خودم می دونم چمه!
  دلم تنگه ، خیلی هم تنگ...

  تو به من خندیدی
  و نمی دانستی
  من به چه دلهره از باغچه همسایه
  سیب را دزدیدم
  باغبان از پی من تند دوید
  سیب را دست تو دید
  غضب آلوده به من کرد نگاه
  سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
  و تو رفتی و هنوز ،
  سال ها هست که در گوش من آرام،
                                          آرام
  خش خش ِ گام ِ تو تکرارکنان ،
  می دهد آزارم
  و من اندیشه کنان
  غرق این پندارم
  که چرا ،
       خانه کوچک ما
                      سیب نداشت...
       پاسخ فروغ به این شعر حمید مصدق :

  من به تو خندیدم
  چون که می دانستم
  تو به چه دلهره از باغچه همسایه
  سیب را دزدیدی
  پدرم از پی تو تند دوید
  و نمی دانستی باغبان ِ باغچه همسایه
  پدر پیر من است.
  من به تو خندیدم ،
  تا که با خنده خود پاسخ عشق تو را
  خالصانه بدهم.
  بغض چشمان تو لیک
  لرزه انداخت به دستان من و
  سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
  دل ِ من گفت برو
  چون نمی خواست به خاطر بسپارد
  گریه تلخ تو را...
  و من رفتم و هنوز
  سالهاست که در ذهن من آرام آرام
  حیرت و بغض تو ، تکرارکنان
  می دهد آزارم
  و من اندیشه کنان
  غرق این پندارم
  که چه می شد اگر باغچه خانه ی ما سیب نداشت...

  واقعا محشر بود!!!
  من که لذت بردم از تک تک کلماتش...
  وقتی این شعر رو خوندم این رو نوشتم:
  اشک من ریخت
  وتو می دانستی
  ما به چه دلهره در گوشه ی این شهر غریب
  ساعتی را
  صرف باهم بودن می کردیم
  دل من گوشه ی این همه نامردی ها
  یک خلوت می خواست
  تا بگوید با تو از
  دلهره ، دلتنگی و دل نازکی اش
  تا بگوید
     این اشک
           کز برای تو
                   به روی گونه ام جاری گشت
                                                 همه اش
                                                     از سر دلتنگی بود...
  روزای پاییزیتون سرشار از حس خوب آشنایی...!!!

کاش که یه روز با همدیگه                  سوار قایق می شدیم

  دور از نگاه آدما                    هر دومون عاشق می شدیم

کاش آسمون با وسعتش                     تو دستامون جا می گرفت

 گلای سرخ دلمون                      کاش بوی دریا می گرفت

کاش که یه ماهی قشنگ             برای ما فال می گرفت

  برامون از فرشته ها                  امانتی بال می گرفت

  

خوبِ خوبِ نازنین ِ من
نام تو مرا  همیشه مست می کند
بهتر از شراب .
بهتر از تمام شعرهای ناب !
نام تو ، اگر چه بهترین سرود زندگی ست
من تورا
به خلوت خدایی خیال خود :
(( بهترین ِ بهترین ِ من )) خطاب می کنم ،
بهترین ِ بهترین ِ من !

  همه می پرسند:
  چیست در زمزمه مبهم آب؟
  چیست در همهمه دلکش برگ؟
  چیست در بازی آن ابر سپید...
  روی این آبی آرام بلند
  که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال...
  نه به ابر ، نه به آب ، نه به برگ
  نه به این آبی آرام بلند
  من به این جمله نمی اندیشم...
  به تو می اندیشم
  ای سراپا همه خوبی
  تک و تنها به تو می اندیشم
  همه وقت ، همه جا
  من به هرحال که باشم، به تو می اندیشم!
  تو بدان این را ، تنها تو بدان !
  تو بیا !
  تو بمان با من ، تنها تو بمان !
  جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب!
  من فدای تو ، به جای همه گل ها تو بخند...
  من همین یک نفس از جرعه جانم باقی ست
  آخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش...!!!

  این روزا حال و هوای شهرمون یه جور دیگه است...
  شک ندارم که عاشق ها هم حال و هوای دیگه ای دارن...
  روزای بارونی تون غرق لذت...

زندگی رویا نیست .

زندگی زیباست .

می توان ،

بر درختی تهی از بار ، زدن پیوندی .

می توان در دل این مزرعه ی خشک و تهی بذری

ریخت .

می توان ،

از میان فاصله ها را برداشت

دل من با تو ،

هر دو بیزار از این فاصله هاست .

  ای ستاره ، ما سلام مان بهانه است!
  در زمین زبان حق بریده اند
  حق ، زبان تازیانه است.
  وان که با تو صادقانه درد دل کند
  های های گریه ی شبانه است!
  ای ستاره! ای ستاره غریب!
  ما اگر ز خاطر خدا نرفته ایم...
  پس چرا به داد ما نمی رسد؟
  ما صدای گریه مان به آسمان رسید
  از خدا چرا صدا نمی رسد؟

  صبر یعنی چی؟
  یکی بیاد واسم صبر رو معنی کنه!!!
  یکی بیاد بگه اون خدایی که اون بالاست چقدر می خواد از بنده اش بگیره و ازش انتظار صبر داشته باشه؟
  چقدر امتحان میکنه؟
  اگه ما نخوایم امتحان شیم ، اگه بخوایم مثل خیلی ها آروم زندگی کنیم باید چی کار کنیم؟؟؟
  مگه خودش نگفته بخوانید مرا تا استجابت کنم؟!!
  نا امید نیستم...
  ولی خسته ام...
  نمی بینه این اشک ها رو یعنی؟
  نمی بینه درد این دل رو؟
  نمی بینه دیگه هیچ کس رو نداریم جز خودش؟؟؟؟!!!
  مگه ما بنده هاش نیستیم ؟؟؟!!!
  خدا...
  کجایی؟
  کمک کردن به این قلب و اوضاع ویرون ما واسه تو که کاری نداره
  کمکون کن...!!!

  سر زد به دل دوباره غم کودکانه ای
  آهسته می تراود از این غم ترانه ای
  باران شبیه کودکی ام پشت شیشه هاست
  دارم هوای گریه ، خدایا بهانه ای...

  خیلی ها می گن هوای بارونی دلگیره...
  اما بهترین کس من همیشه میگه وقتی بارون میاد بستگی داره تو چه حال و هوایی داری
  اگه تنها باشی و دلتنگ کسی باشی که دوست داری کنارت باشه ، آره هوای بارونی خیلی دلگیره...
  اما اگه عزیزترین کست کنارت باشه ، اون روز بارونی میشه لذت بخش ترین روز تو این دنیا...
  امروز بارون بارید
  پا به پاش گریه کردم
  هیچ وقت بارون واسم انقدر دلگیر نبود...
  امروز زیر بارون یکی دیگه به جز منم داشت گریه میکرد ، آروم اومد از کنارم رد شد و یه برگه رو گذاشت رو
   کلاسورم
  روی برگه نوشته بود: اندوه درون زیر بارون خیلی قشنگه...
  بارون هرکی رو یاد یه چیزی میندازه
  از امروز روزای بارونی میشن واسه قلب من یه نشونه ، تا یادم نره یه روزی چقدر دلتنگ بودم و دلگیر این روزگار!!!
  آرزو میکنم قلب اونی که اون نوشته رو بهم داد ، آخرین باری باشه که زیر بارون لرزیده...
  روزای بارونی تون سرشار از حضور کسی که دوسش دارین...

  دچار یعنی عاشق
  و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد
  خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
                                         و دست منبسط نور روی شانه آنهاست...

  یه روز یکی بهم  گفت : دلتنگی حس بدی نیست ، یادگاری از اونایی که دوسشون داریم ولی از ما دورند.
  راست می گفت.
  ولی یه وقتایی دلتنگی آدمو بدجوری اذیت میکنه...
  شده تا حالا اونقدر دلتنگ یکی باشین که آرزو کنید بتونید اونو از رؤیاتون بیرون بکشین و تو دنیای واقعی محکم
  بغلش کنید؟
  دلتنگم
  بیشتر از همیشه...
  کاش فاصله ای وجود نداشت
  کاش فاصله فقط یک واژه بود در حد یک واژه
  کاش فاصله نمی تونست هیچوقت و هیچ جا اندازه همین 5 حرفش بین دو نفر جدایی بندازه
  اما هست...
  هست و انقدر قدرتمنده که حتی نمی تونی قلبتو آروم کنی به تموم شدنش...
  این شعر سهراب رو که نوشتم خیلی دوست دارم...
  راستشو بخواین هروقت میخونم به گیاها و گلها حسودیم میشه
  که حضور نور رو همیشه حس می کنن...!!!

تو ظریفی
مثل گلدوزی یک دختر عاشق
-که دل انگیزترین گلها را
روی روبالشی ِ عاشق خود می دوزد
با تو بودن خوبست
تو چراغی ، من شب
که به نور تو ِ کتاب ِ دل ِ تو
و کتاب ِ دل ِ خود را که خطوط تن توست
خوش خوشک می خوانم
تو درختی ، من آب
من کنار تو آواز بهاران را ، می خندم و می خوانم
با تو بودن خوبست
تو قشنگی
مثل تو ، مثل خودت
مثل وقتی که سخن می گویی
مثل هر وقت که بر می گردی از کوچه به خانه
مثل تصویر درختی در آب
روی کاشانه ، در چشمای منتظرم می رویی .
                                                                                                         منوچهر آتشی
    

  امشب برای گریه ام ، یک شانه می خواهم که نیست
  در این خرابات جهان ، یک خانه می خواهم که نیست
          در غربت چشمان تو ، تنهاییم آواره شد
 در وصف این نامردمان ، یک واژه می خواهم که نیست


  دیدین یه وقتایی دلتون پر از حرفه ، گلوتون پر از بغضه ، حالتون پر از حس گریه است
  ولی تا میاین فریاد بزنین که ای مردم این رسم اش نیست به خدا ، انگار زبون تون قفل میشه...
  انگار یکی اون ته دلتون بهتون می خنده که آخه آدم عاقل کدوم یکی از فریادهای تو ثمر داشت که این دومیش باشه...
  الان من اونجوری ام...
   دیگه صدای فریاد برام نمونده..
  بغض گلوم نمیذاره فریاد بزنم
  از تمام فریادهایی که زدم خسته ام
  نمی دونم شاید من رسم فریاد زدن رو بلد نبودم...
  اگه شما اول راهید...
  اگه هنوز گلوتون پر نشده از بغض های فروخورده
  اگه هنوز دل هاتون پر نشده از تحقیر و سرکوب
  جای منم فریاد بزنید
  حق منم از این روزگار بگیرید...
  بهش بگین شاید شکسته ام ، شاید دلمو غم گرفته ، شاید نای نفس کشیدن ندارم
  ولی به حرمت همین اشک هام
  تسلیمش نمی شم...!!!
  دلم گرفته ای هم نفس ها...
  واسه دل گرفته من دعا کنید!!!

    گریه      
      در چشمان من طوفان غم دارد        
       ولی...      
    خنده بر لب می زنم            
                     تا کس نداند راز من...

یادمه وقتی بچه بودیم ، از ته دل می خندیدیم...
چقدر خنده هامون قشنگ بود واسه دل خودمون بود که می خندیدیم
اما الان...
خیلی وقت ها می خندیم تا  نپرسن چی شده
خیلی وقت ها می خندیم تا دل یکی دیگه رو شاد کنیم
خیلی وقت ها هم می خندیم تا بغض گلومون مهلت نکنه بشکنه
تا اشک جمع شده پشت چشمامون مجال ریختن پیدا نکنه...
بغض پشت خنده یکی رو وقتی میشه فهمید که خنده اش تموم میشه ، کار سختی نیست...
فقط کافیه یه کم به آدمای اطرافمون خوب نگاه کنیم ،اونوقت می فهمیم پشت صورت شاد خیلی ها چه دل پردردی خونه کرده، تو چشمهای خیلی ها طوفان غم موج می زنه...
راستی اگه بین آدما منو دیدین و فهمیدین بغض صداموبدونین پشت این صورتک پرانرژی، پشت این لب های خندون
یکی هست که دلش بدجوری گرفته...
بیاین وقتی به هم میرسیم حسرت خنده های طرف مقابل مون رو نخوریم
فقط از صمیم قلب مون دعا کنیم که خنده هاش از ته قلب اش باشه...

مرا از قصه ام بشناس
که با تو قصه ها دارم
صدای بغض بارانم
مرا بشنو که می بارم...!!!

تو این دوره زمونه، عاشق زیاده...
درد عشق هم زیاده!!!
یه وقتایی عاشق هست اما معشوق اش نیست، یه وقتایی عاشق هست اما معشوقه اش نیست
اما داستان ما فرق می کنه...
تو داستان ما هم عاشق هست هم معشوق...
هر دو تاشون هم بی قرار...
مشکل داستان ما اونایی اند که عاشق نبودند، هیچوقت واسه ابراز دوست داشتن کسی واژه کم نیاوردند...
واسه همین نتونستن باور کنن دو نفر عاشق شدند
خواستن شون رو گذاشتند پای همه چی جز عشق ، گذاشتند پای همه چی جز صداقت ، گذاشتند پای همه چی جز ...
نشستن یه گوشه
گفتند نه........!!!
به همین راحتی تموم اش کردند
نشستن یه گوشه
گفتند زود همدیگرو فراموش می کنید....!!!
اومدیم اینجا عشق مون رو ثابت کنیم

تا بگیم عشق هنوز هم زنده است...!!!

نشود فاش کسی آنچه میان منو تست

تا اشارات نظر ، نامه رسان منو تست

گوش کن ! با لب خاموش سخن می گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبان منو توست

روزگاری شد و کس مرد ِ ره ِ عشق ندید

حالیا چشم ِ جهانی نگران من و تست

گرچه در خلوت ِ راز ِ دل ما کس نرسید

همه جا زمزمه عشق ِ نهان من و تست

اینهمه قصه فردوس و تمنای بهشت

گفتگویی و خیالی ز جهان من و تست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل !

هر کجا نامه عشق است ، نشان من و تست

سایه ! ز آتشکدۀ ماست فروغ مَه و مِهر ،

وه از این آتش روشن که به جان من و تست

                                                                                                       هوشنگ ابتهاج

این قرار داد
تا ابد میان ما
برقرار باد
چشمهای من به جای دستهای تو !
من به دست تو
                آب می دهم
توبه چشم من
               آبرو بده !
من به چشمهای بی قرار تو
قول می دهم ریشه های ما به آب می رسد
ما دوباره سبز می شویم !                                                            قیصر امین پور