زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
همچنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز
در غمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز
آتش عشق پس از مرگ نگردد
خاموش
گر که گورم بشکافند عیان می بینند
زیر خاکستر جسمم باقی است
آتش سرکش و سوزنده هنوز

  این روزها که میگذرد
                          شادم
  این روزها که میگذرد
                          شادم
                               که میگذرد این روزها...

  کاش اونی که می تونه من رو آروم کنه پیشم بود...
  کاش پیشم بود تا با خیال راحت جلوش گریه می کردم ، فقط اونه که می فهمه بغضم رو ، می فهمه دلیل گریه هامو
  فقط اونه که اون لحظه می تونه آرومم کنه!
  ولی نیست...
  نیست و دلگیرم از روزگار
  دلگیر از آدمایی که اطراف منن
  دلگیرم از کارایی که اسمشو میذارن محبت
  دلگیرم از اینکه همه چی عذابم میده
  دلگیرم از دل گرفته خودم
  دلگیرم از این همه دلگیری
  دلم می خواد گریه کنم تا آروم شم ولی نمی شه ، بغضم نمی شکنه...
  نه چرا گریه کنم
  دلم می خواد هیچ دلیلی واسه گریه کردن نداشته باشم
  ولی ...
  غم و غصه تو وجودم موج می زنه...
  ولی نمی شه همه غصه های دلت رو بیرون بریزی
  بعضی وقت ها حتی نمی شه به تنها کس ات بگی
  بعضی وقت ها دلت می خواد پای تلفن گریه کنی ولی می خندی ، چون فکر می کنی مگه من چقدر مهلت
  حرف زدن دارم
  نذارم با ریختن اشک هام سپری شه ، اونقدر تنهایی دارم که بشه توش اشک ریخت!
  کاش تنهایی هامو یکی می فهمید...

زان لحظه که دیده بر رخت وا کردم
دل دادم و شعر عشق انشا کردم
         نی نی غلطم کجا سرودم شعری
         تو شعر سرودی و من امضا کردم
خوب یا بد تو مرا ساخته ای
تو مرا صیقلی کرده و پرداخته ای

  خدا گفت : زمین سردش است ، چه کسی می تواند زمین را گرم کند؟
  لیلی گفت : من !
  خدا شعله ای به او داد . لیلی شعله را توی سینه اش گذاشت!
  سینه اش آتش گرفت . خدا لبخند زد . لیلی هم !
  خدا گفت: شعله را خرج کن . زمینم را به آتش بکش !
  لیلی خودش را به آتش کشید . خدا سوختنش را تماشا می کرد .
  لیلی گُر می گرفت. خدا حظ می کرد .
  لیلی می ترسید . می ترسید آتش اش تمام شود .
  لیلی چیزی از خدا خواست . خدا اجابت کرد .
  مجنون سر رسید . مجنون هیزم آتش لیلی شد .
  آتش زبانه کشید . آتش ماند . زمین خدا گرم شد ...
  خدا گفت : اگر لیلی نبود ، زمین من همیشه سردش بود !!!
  لیلی گفت : امانتی ات زیادی داغ است ، زیادی تند است.
  خاکستر لیلی هم دارد می سوزد . امانتی ات را پس می گیری ؟
  خدا گفت : خاکسترت را دوست دارم . خاکسترت را پس می گیرم ...
  لیلی گفت : کاش مادر می شدم .
  خدا گفت : مادری بهانه عشق است . بهانه سوختن . تو بی بهانه عاشقی .
  تو بی بهانه می سوزی... !!!
                                                                          "عرفان نظر آهاری "


  خدا گفت : تو بی بهانه عاشقی ...
  قشنگه ... شاید تنها جمله ای بود که یک روزی آرومم کرد ...
  لیلی باید باشه تا زمین خدا گرم بمونه...
  لیلی باید باشه که بشه مادر ، که بشه همسر ، که بشه خواهر

  که بشه سنگ صبور خیلی از آدما..

  که بشه تکیه گاه خیلی ها..

  که بشه تنها امید شون..

  که بسوزه و با سوختن اش زمین خدا رو گرم کنه!!!

  نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
  نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
  ولی بسیار مشتاقم
  که از خاک گلویم ، سوتکی سازد
  گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
  و او یکریز و پی در پی
  دم خویش بر گلویم سخت بفشارد
  و خواب خفتگان خفته را آشفته سازد
  بدین سان بشکند در من
  سکوت مرگ بارم را ...!!!

  بعضی وقت ها از سکوت ام خسته می شم
  از اینکه باید فقط بشنوم و حتی نتونم از خودم ، از عقیده ام ، از درونم دفاع کنم...
  از اینکه به راحتی از فراموشی دم می زنن و نمی دونن روح و قلب من چنان آمیخته شده که نمی شه فراموش کرد
  اصلا برای چی باید فراموش کرد؟!!!
  وقتی قلب ات ، روحت ، منطق ات یک چیزی رو تأیید می کنه ، چه جوری میشه ازش گذشت!!!
  دیشب سکوت ام داشت خفه ام می کرد
  انقدر نشستم سر سجاده ام و قرآن خوندم تا همون جا خوابم برد...
     "  إن َ مَعَ العُسر ِ یُسراً "
  خودش گفته بعد هر سختی آسایش ِ
  فقط به امید همین آیه دارم صبر می کنم
  تا بلاخره سر بالایی زندگی تموم شه
  برسه به جایی که بتونیم از حقمون دفاع کنیم...
                                                                                                                       یکشنبه / 5 دی

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

  نمی دونم چم شده!!!!

  دلم می خواد گریه کنم...

  فقط انقدر می دونم که دلم از خیلی چیزا گرفته..

  دوستان دعام کنید

  چو آفتاب ِ می، ازمشرق ِ پیاله برآید   
                                          ز باغ ِ عارض ِ ساقی، هزار لاله برآید
  نسیم بر سر گل بشکند کُلاله سنبل    
                                          چو در میان ِ چَمَن بوی ِ آن کُلاله برآید
  حکایت ِ شب ِ هجران،نه آن حکایت ِ حال است
                                           که شمّه ای ز بیانش به صد رساله برآید
  ز ِ گِردِ خوان ِ نگون ِ فلک،مدار توقُع
                                           که بی ملالت ِ صد غصّه یک نواله برآید
  گرت چو نوح ِ نَبی صبر هست بر غم ِ طوفان
                                            بلا بگردد و کام ِ هزار ساله برآید
  به سعی ِ خود نتوان برد رِّه به گوهر ِ مقصود
                                            خیال بود که این کار بی حواله برآید
                    نسیم ِ وصل ِ تو گر بگذرد به تربت ِ حافظ
                       ز ِ خاک ِ کالبدش صد هزار ناله برآید

  چشم هامو بستم یک فاتحه واسه حافظ خوندم ، نیت کردم ، موقع نیت کردن بغض گلومو گرفت ، خیلی خودمو
  کنترل کردم که نزنم زیر گریه ، با ورق های حافظ بازی کردم و بلاخره یکی  از صفحات رو باز کردم
  این شعر اومد...
  این فال رو به نیت کسی گرفتم که دوست داشتم تو بلندترین شب سال کنارم باشه ولی نبود
  شب یلدا رو واسه این جشن میگیرن که طولانی ترین شب سال ِ
  واسه اینکه می تونن یک دقیقه بیشتر کنار ِ عزیزانشون باشن
  همیشه حس می کردم چقدر چیز مسخره ای ، مگه یک دقیقه بیشتر بودن هم مهمه!!!!
  ولی چند وقتی هست که حاضرم حتی برای چند ثانیه بودن پیش یک نفر هر سختی رو به جون بخرم و اون چند ثانیه
   رو جشن بگیرم...
  شب یلدای امسال خیلی دلگیر بود... خیلی...!!!
                                                                             
                                                                                                             چهارشنبه... 1 دی 1389

  حرف را باید زد !
  درد را باید گفت !
  سخن از مهر من و جور تو نیست
  سخن از
  متلاشی شدن دوستی است
  و عبث بودن ِ پندار ِ سرورآور ِ مهر
  آشنایی با شور ؟
  و جدایی با درد ؟
  و نشستن در بهت ِ فراموشی
                                یا غرق غرور ؟!
  سینه ام آینه ای ست،
  با غباری از غم
  تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار
  آشیان ِ تهی ِ دست ِ مرا
  مرغ دستان ِ تو پُر می سازد
  من شکوفایی گل های امیدم را در رویاها می بینم
  و ندایی که به من می گوید :
                   " گرچه شب تاریک است
                                            دل قوی دار
                                                   سحر نزدیک است ... "

  گاهی اوقات یک اتفاق خوب ، یک حس لذت بخش ، داشتن ثانیه های سرشار از آرامش همه وجودت را آروم
  میکنه.
  بهت یک دنیا انرژی می ده
  مستت می کنه
  واسه چند ساعت هم که شده همه غم و غصه هاتو فراموش می کنی...
  اون وقته که زندگی کردن رو با همه شیرینی هاش لمس می کنی!!!
  ولی حیف که تموم می شه ، ثانیه هایی که روحت شاد ، تند تر از بقیه ثانیه ها می گذره
  انگار دنیا چشم دیدن اینکه شادی و آرومی رو نداره...
  تموم می شه...
  باز با یک حرف ، با یک اتفاق همه غصه هات یادت میاد
  دلت می خواد داد بزنی و به دنیا بگی هر وقت که من می خوام متوقف شو و دیگه پیش نرو...
  ولی همیشه یک راه حل خوب هست
  اینکه تو لحظه های سخت ات به قشنگ ترین و لذت بخش ترین لحظه هایی که داشتی فکر کنی و آروم شی که
  اون لحظه ها باز هم تکرار می شه
  هرچند که خیلی زمان بگذره...!!!