حرف را باید زد !
  درد را باید گفت !
  سخن از مهر من و جور تو نیست
  سخن از
  متلاشی شدن دوستی است
  و عبث بودن ِ پندار ِ سرورآور ِ مهر
  آشنایی با شور ؟
  و جدایی با درد ؟
  و نشستن در بهت ِ فراموشی
                                یا غرق غرور ؟!
  سینه ام آینه ای ست،
  با غباری از غم
  تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار
  آشیان ِ تهی ِ دست ِ مرا
  مرغ دستان ِ تو پُر می سازد
  من شکوفایی گل های امیدم را در رویاها می بینم
  و ندایی که به من می گوید :
                   " گرچه شب تاریک است
                                            دل قوی دار
                                                   سحر نزدیک است ... "

  گاهی اوقات یک اتفاق خوب ، یک حس لذت بخش ، داشتن ثانیه های سرشار از آرامش همه وجودت را آروم
  میکنه.
  بهت یک دنیا انرژی می ده
  مستت می کنه
  واسه چند ساعت هم که شده همه غم و غصه هاتو فراموش می کنی...
  اون وقته که زندگی کردن رو با همه شیرینی هاش لمس می کنی!!!
  ولی حیف که تموم می شه ، ثانیه هایی که روحت شاد ، تند تر از بقیه ثانیه ها می گذره
  انگار دنیا چشم دیدن اینکه شادی و آرومی رو نداره...
  تموم می شه...
  باز با یک حرف ، با یک اتفاق همه غصه هات یادت میاد
  دلت می خواد داد بزنی و به دنیا بگی هر وقت که من می خوام متوقف شو و دیگه پیش نرو...
  ولی همیشه یک راه حل خوب هست
  اینکه تو لحظه های سخت ات به قشنگ ترین و لذت بخش ترین لحظه هایی که داشتی فکر کنی و آروم شی که
  اون لحظه ها باز هم تکرار می شه
  هرچند که خیلی زمان بگذره...!!!