نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم
که از خاک گلویم ، سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی
دم خویش بر گلویم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته سازد
بدین سان بشکند در من
سکوت مرگ بارم را ...!!!
بعضی وقت ها از سکوت ام خسته می شم
از اینکه باید فقط بشنوم و حتی نتونم از خودم ، از عقیده ام ، از درونم دفاع کنم...
از اینکه به راحتی از فراموشی دم می زنن و نمی دونن روح و قلب من چنان آمیخته شده که نمی شه فراموش کرد
اصلا برای چی باید فراموش کرد؟!!!
وقتی قلب ات ، روحت ، منطق ات یک چیزی رو تأیید می کنه ، چه جوری میشه ازش گذشت!!!
دیشب سکوت ام داشت خفه ام می کرد
انقدر نشستم سر سجاده ام و قرآن خوندم تا همون جا خوابم برد...
" إن َ مَعَ العُسر ِ یُسراً "
خودش گفته بعد هر سختی آسایش ِ
فقط به امید همین آیه دارم صبر می کنم
تا بلاخره سر بالایی زندگی تموم شه
برسه به جایی که بتونیم از حقمون دفاع کنیم...
یکشنبه / 5 دی
سلام
پاسخحذفممنون که میای نظر میذاری.
هیچ وقت یادت نره
درنومیدی بسی امید است پایان شب سیه سپید است.
هیچ وقت از درگاه خدا ناامید نباش چون ناامیدی از لطف خدا گناه بزرگی به حساب میاد.
انسانها تا حدی میتونن تو کاراشون دخل و تصرف کنن بقیش رو باید بسپارن به خدا.
سلام عزیزم
پاسخحذفحق با شماست !
ناامید نیستم اصلا
فقط بعضی وقت ها دلم می گیره